kırgınım..

İçimdeki o köklü ağacın bir dalı kırıldı dün..

Yavaş yavaş ayak altında can çekişti, duydum çıtırdayışlarını..

Kurtaramadım, elimle çeksem olmayacaktı, çok geçti.. Sadece baktım, şaşkınca bakakaldım..

Karşımdaki kırmaya öyle kararlıydı ki o dalı, ne desem boştu, gözümden akan 2 damla yaş bile durduramadı onu..

Emekle ekmiştim oysa ki ben onu, tüm doğa şartlarına karşı, herkes "tutmaz bu tohum"derken, bir mart ayında o soğuğa, karşısında durulacak 2 çetin rüzgara karşı dikmiştim tohumunu, gözyaşımı cansuyu yapmıştım, sonra emekle sulamış, canımdan can katmıştım adeta..

İhtiyacım olan sıcak el ya da serin gölge yapmıştım onu kendime..

Süzgeçten geçirmeden dökmüştüm içimdekileri..

Duyduğum en ağır sözlerdi dün işittiklerim, en alınmayacak yere darbe aldım..

Şimdi her zamanki gibi bana düşen, sessizce durmak, içime dönmek ve zamana güvenmek..

Aldığım en ağır ve en anlamlı ders için yine de bir teşekkür borçluyum hayata..

Tecrübelere bir yenisi daha..

Savaşlarda nasıl da kılıç kuşanırmış herkes gördüm, kimsenin kendisinden daha kıymetli değilmiş karşısındaki, kimsenin sahip olduklarıyla eş değilmiş karşısındakinin sahip oldukları..

Hoş geldin Zeynep..

Dün gece hiç uyumadan başımda beklediğin için teşekkür ederim annecim, iyi ki varsın..

O dalı tamir edecek bir güç-kuvvet olsun lütfen..